 |
| mattw.us collage@mattw.us |
"onca yoksulluk varken" kitabının çok ardından bir iki cümle...
Yeni taşındılar veya zaten vardılar; iki komşunun yanyana duran bahçelerini kıyaslamak gibi bu.
Birinde taş üstüne siyah demirken çitler ve yemyeşil çimler bütünlüğü sağlarken... Birinde çamura batırılmış bir iki sap kargıdan ibaret sınırlar. Oysa toprak dipten birleşiyor. Kime ve neye sınır koyabilirsin ki?
Yoo, hayır bu dip akıntıyı anlatmıyor! Bu algıyı anlatıyor, bakış açısını. Bu kontrolü anlatmıyor; o kadar sınırsız ve sonsuz ki bilmiyorum...
Çiti ilk kim icat etti bilmiyorum, ancak doğa yasalarını red eden biri yaptı onu biliyorum. Sonra bu çitler doğal hâl aldı. Ve ben... Böyle doğa yasalarını benimseyemedim. Doğa yasaları deyince aklıma Momo geliyor.
"-Ben doğa yasalarının içine edeyim!" derkenki çocuksu bakışkarı altında gizli felsefik gerçeği ve küçük yumruk yapmış ellerini betona vuruşu... Dünyanın en ilham dolu, hatta yerine göre vahiy bile indiğini idda edebileceğim romanlarından biri bu; "Emile Ajar"ın "Onca Yoksulluk Varken" romanı.
Fahişe kelimesi dilimizde eş anlamlı olan hayat kadını sıfatıyla da kullanılır. "O neden?" diye düşündükten sonra cevap geliyor. Hikayede hayat kadını olan madam Lola, Momo'ya 30 frank uzatıyor. Çocuk avutuyor yani, gerçeklerden dolayı dudak büken bir veleti... Ama doğa yasalarına küfür edince Momo, madam Lola gülüyor. Çünkü bir göğsü ötekinden büyük, doğal değil madam Lola. Ve belki -bu ayrıntı bilinmiyor- travesti madam Lola yani, aç kalınca kendi kollarından birini yiyen ahtapot gibi -zira ahtapot kolunun tekrar çıkacağını biliyor- doğa yasalarına direnirken, direnmek onu daha fazla yoracağı için sahte kadınlığının arkasına sığınıp olayı kabullenen ve çocuk avutan hayat kadını rolünü sürdürüyor. Artık bir gerçeklik oluyor madam Lola. Ne paradoks denir buna, ne de başka birşey. Sadece tatminsiz diyorum.
06.11.14
